Meester Frans Serné die 41 jaar lang op de IJmuidense Marnixschool/Het Kompas heeft lesgegeven en ook bekend is van zijn columns in de Jutter, bezocht met zijn klas het Auschwitz-monument van beeldhouwer/schrijver Jan Wolkers. Hierbij zijn verslag:
Nooit Meer Auschwitz
Eind jaren ‘90, behandelde ik in groep 8 het onderwerp Tweede Wereldoorlog in een uitgebreid thema. Allerlei aspecten van toen werden besproken, waaronder Nazi-ideeën en achtergronden, waaruit bleek hoe het mogelijk was, dat al die gruwelijkheden konden plaatsvinden. De economische situatie in Europa in die crisistijd werden vergeleken met de huidige tijd. Toenmalige leiders met ideeën, dat de Joden de schuldigen waren van die crisis, stonden op en probeerden met beloften voor een betere toekomst, invloed uit te oefenen op de grote massa. Het volk liep daar toen achteraan.
De nadruk legde ik op het heden. Er ontstonden diepgaande gesprekken met de kinderen, “Pubers”. Ze kwamen tot de conclusie: ”Het gebeurt nu weer”.
Aan het eind van zo’n thema organiseerde ik een dagje naar Amsterdam. We liepen langs oorlogsmonumenten in Joods Amsterdam. Bij ieder monument, hoe klein ook, vertelde ik wat daar gebeurd was. De op school gehoorde informatie ging meer leven. Ook brachten we een bezoek aan de Hollandse Schouwburg. Van daaruit werden de Amsterdamse Joden gedeporteerd. Ik was er eerder geweest met andere groepen en kende een aantal mensen, waaronder een joodse vrouw die rondleidingen deed, met uitleg. Zij wilde dit ook wel doen voor mijn groep. Haar familie was uit de Schouwburg weggevoerd en alleen zij en haar moeder hadden de gruwelijkheden overleefd.
Deze vrouw was niet verbitterd en kon aan mijn pubers duidelijk en realistisch het verhaal vertellen en haakte ook in op de huidige situatie. In mijn klas waren jongens met een moslimachtergrond. Heel geïnteresseerd. Op school discussieerden we en respecteerden elkaar. Eén van de jongens zei, dat de ene mens niet beter was dan de andere en geen recht had over andermans leven te beschikken. De vrouw reageerde ontroerd. Ze was trots op zijn volwassen mening en was het met hem eens. Er ontstond nog een pittige discussie over schending van de mensenrechten in de huidige tijd, waarbij hun meningen soms tegenover elkaar stonden,….maar respectvol.
Ik zat aan de zijlijn te kijken en te observeren. Ontroerend om te zien, hoe een jongen van 12 en een vrouw van 60 elkaar vonden. Na afloop, gaven ze elkaar een hand en knuffelden elkaar. Ik was trots op allebei. Als laatste liepen we langs het Auschwitz monument in het Wertheimpark, met de tekst “Nooit meer Auschwitz”. De jongen ging er recht voor staan en riep: “Er mag nooit meer Auschwitz komen”.
Een ontroerend juweeltje van lang geleden.
Meester Frans Serné